Jak wiadomo, nie każdy sektor gospodarki charakteryzuje się jednakowym zapotrzebowaniem na pracowników w każdym okresie w roku. Czasem zwiększone zapotrzebowania na siłę roboczą wynika z sezonowości prac w gospodarstwach rolnych, czasem z chwilowym odpływem pracowników w okresie urlopowym.
Najprościej mówiąc, praca sezonowa to zajęcie wykonywane tylko przez pewien okres w roku, a więc czasowy stosunek pracy, wygasający wraz z końcem sezonu. Najczęściej pracę sezonową kojarzy się z okresem wakacji letnich, ale tego typu oferty pojawiają się także w innych momentach, na przykład podczas Świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku. W okresie letnim sezonowe miejsca pracy oferowane są głównie w gastronomii, hotelarstwie, turystyce lub przy zbiorach. Z kolei w zimie osoby szukające pracy na jakiś czas mogą znaleźć ją choćby w handlu detalicznym skoncentrowanym na produktach typowo bożonarodzeniowych lub w ośrodkach narciarskich.
Sezonowe miejsca pracy w Niemczech są ograniczone do określonych ram czasowych w ciągu roku, w którym występuje szczególnie duże obciążenie pracą. Tym samym, praca sezonowa obejmuje stosunki pracy, które są ograniczone do określonych ram czasowych w ciągu roku. Umowy o pracę dotyczą zatem okresu, w którym występuje szczególnie duża ilość pracy. Po zakończeniu sezonu umowa o pracę wygasa.
Mimo swoich ograniczonych ram czasowych, w przypadku pracy sezonowej obowiązują te same zasady i regulacje, co w przypadku każdej innej pracy. W związku z tym istnieje obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego, emerytalnego, na wypadek bezrobocia, pielęgnacyjne i wypadkowe. Pracownicy sezonowi podlegają także regulacji dotyczącej płacy minimalnej, a pracodawca może od niej odliczyć koszty wyżywienia i zakwaterowania jedynie w ograniczonym zakresie. Wysokość wynagrodzenia każdego pracownika sezonowego powinna być ustalona w zgodzie z obowiązującymi w danej branży zbiorowymi układami pracy.
Jednakże, jeśli praca sezonowa jest tzw. zatrudnieniem krótkoterminowym, niemieckie przepisy prawa wprowadzają określone, specjalne regulacje. Odmienne zasady zatrudnienia krótkoterminowego dotyczą pracy sezonowej wykonywanej przez pięć dni roboczych w tygodniu, o ile jest ona ograniczona do maksymalnie trzech miesięcy. Jeśli pracownik pracuje krócej niż pięć dni w tygodniu, aby określić go pracownikiem krótkoterminowym, jego okres zatrudnienia nie może być dłuższy niż 70 dni roboczych. Co więcej, pracownik nie może wykonywać tej pracy w sposób profesjonalny. Innymi słowy, wykonywana praca nie może być przeznaczona wyłącznie do zarabiania na życie.
Ponieważ praca sezonowa jest zazwyczaj pracą krótkotrwałą, uważa się ją za umowę na czas określony, która kończy się w ustalonym terminie bez konieczności wypowiedzenia. Co do zasady, umowa taka nie może zostać rozwiązana przedwcześnie za zwykłym wypowiedzeniem, a żadna ze stron nie może jej wypowiedzieć. Inaczej jest tylko wtedy, gdy umowa o pracę zawiera stosowny zapis. O ile praca sezonowa jest zatrudnieniem krótkoterminowym, to jest ona wolna od ubezpieczeń społecznych i składek.
Na pierwszy rzut oka, praca sezonowa nie wydaje się szczególnie atrakcyjna dla pracowników, ponieważ nie wydaje się obiecywać długoterminowych korzyści. Co więcej, niejednokrotnie wiąże się ona ze wzmożonym wysiłkiem fizycznym, co dla niektórych stanowić może duże wyzwanie. Niemniej jednak praca sezonowa ma pewne zalety, których osoby poszukujące pracy nie powinny tracić z oczu.
Przede wszystkim omawiana forma zatrudnienia może oferować dobre możliwości zarobkowania, które w określonych branżach może być jeszcze bardziej atrakcyjne, a to dzięki napiwkom (gastronomia) lub rabatom pracowniczym (handel detaliczny).
Praca sezonowa pozwala także na wzbogacenie swojego CV, szczególnie w dziedzinach, w których chcielibyśmy pracować na stałe, ale nie mamy pożądanego doświadczenia. Jednak nawet jeśli konkretna praca sezonowa nie do końca pasuje do naszego profilu zawodowego, na pewno będzie wyglądać lepiej, niż luka w CV.
Używamy cookies