Koncepcja pochodzi z USA, gdzie od wielu lat proponuje się osobom starszym, które są jeszcze w miarę sprawne, spędzenie jesieni życia w specjalnie zaprojektowanych miejscach. Wysokie koszty utrzymania dużych, pustych domów, brak w pobliżu rodziny czy znajomych w podobnym wieku, obawa przed samotnością i koniecznością samodzielnego pokonywania niewielkich barier życia codziennego, to najczęstsze przyczyny skłaniające seniorów do wyboru koncepcji betreutes Wohnen.
W prawie każdym turystycznie miejscu w Niemczech, można znaleźć ofertę zamieszkania w mieszkaniach senioralnych. Są całe bloki i osiedla, przystosowane do potrzeb osób w podeszłym wieku. W okolicy są sklepy, fryzjer, kosmetyczka, gabinety lekarskie i rehabilitacyjne, świetlica, miejsca spacerowe, dyżurna pielęgniarka. Organizowane są wycieczki, koncerty, wystawy, kółka hobbystyczne. Można zamawiać posiłki do pokoju. Starsi ludzie mają szansę tu nie tylko na uzyskanie wsparcia w codzienny funkcjonowaniu, ale również na poznanie nowych ludzi, spędzanie czasu w środowisku rówieśniczym, zagospodarowanie wolnego czasu, którego w podeszłym wieku jest niekiedy za dużo.
Nie ma jednolitych reguł, jakie warunki mają spełniać mieszkania senioralne, ale państwo niemieckie oferuje inwestorom dogodne zasady finansowania, jeżeli budują obiekty mieszkalne bez barier architektonicznych. Konkretne przepisy dotyczą tylko mieszkań dla osób z przyznaną grupą inwalidzką, a z betreute Wohnung korzystają również zdrowi seniorzy.
Można jednak wymienić podstawowe cechy budynków senioralnych:
• osobne mieszkania bez barier architektonicznych,
• wewnętrzny system wzywania pomocy,
• pomieszczenia wspólne,
• miejsca noclegowe dla odwiedzających członków rodziny.
Pani Marysia pracowała w kilkunastopiętrowym budynku senioralnym, z którego rozciągał się piękny widok na jedno z niemieckich jezior. Jej podopieczna, pod wpływem impulsu, sprzedała dom w mieście, aby spokojnie spędzić starość, napawając się ulubionymi krajobrazami i spacerami. Kilka lat było wspaniale, ale podupadła na zdrowiu. Do pokoju donoszono jej posiłki, jednak nikt nie pilnował, żeby jadła i zażywała leki. Jej krewni, kiedy się zorientowali w sytuacji (pani schudła w krótkim czasie tak, że nie miała siły stać na nogach), wynajęli w tym apartamentowcu pokój dla opiekunki. Starsza pani, pod troskliwą opieką Pani Marysi, odzyskała siły.
Pani Maria ogólnie chwali sobie pracę w takim miejscu – rzeczywiście wszystko, co jest potrzebne, jest w zasięgu ręki. Osoba na wózku inwalidzkim, chodząca o kulach lub przy balkoniku może samodzielnie udać się do fryzjera, zrobić zakupy w drogerii lub sklepie spożywczym. Tam gdzie trzeba, są windy, podnośniki, rampy, łatwy dostęp. W nocy można zamówić kontrolną wizytę dyżurnej pielęgniarki, żeby po prostu po cichu zajrzała do seniora – ot tak, czy wszystko w porządku.
Z kolei Pani Joanna pracuje na zmianę z koleżanką, opiekując się starszym panem, który mieszka w niewielkiej willi senioralnej w centrum dużego miasta. Oprócz niego mieszka tam sześć innych osób. Każdy ma swoje trzypokojowe mieszkanie z sanitariatami i kuchnią. Starszy pan, niegdyś czołowy animator życia kulturalnego dla całego domu, zachorował na chorobę Alzheimera. Pomoc dyżurnej opiekunki, która musiała zajmować się również innymi współmieszkańcami nie wystarczała. Pani Joanna nie widzi różnicy pomiędzy pracą w betreute Wohnen a w zwykłym domu prywatnym. Czuje się może tylko trochę pewniejsza – wie, że kiedy wychodzi na przerwę czy po zakupy, zawsze w domu jest ktoś, kto w razie potrzeby pomoże starszemu panu.
Okazuje się więc, że nawet najlepsze i najciekawsze pomysły nie zastąpią tego, co w życiu starszych ludzi jest najważniejsze – stałej, osobistej pomocy drugiego człowieka.
Używamy cookies