Praca w opiece nad osobami starszymi to spotkanie dorosłych, obcych dla siebie osób. Opiekunowie i ich podopieczni nagle znajdują się na jakiś czas pod jednym dachem, prowadząc wspólne, codzienne życie. W większości przypadków układa się to nadspodziewanie dobrze. Czasami bywa jednak trudne, dla każdej ze stron, zwłaszcza gdy senior cierpi na chorobę neurologiczną, ma różnego typu niedomagania i niedołężność.
Atmosfera nie zależy jednak wyłącznie od stosunków między opiekunami i podopiecznymi, są jeszcze rodziny seniorów. Zdarza się, że jakieś miejsce pracy oceniane jest bardzo dobrze pod względem współpracy z podopiecznym, nie ma jednak porozumienia na linii opiekun – rodzina seniora. Opiekunowie mówią o takich miejscach pracy „trudna rodzina”. Trudna – czyli jaka? Co to właściwie znaczy?
Okazuje się, że pojęcie „trudnej rodziny” może być rozumiane przez każdego opiekuna inaczej. Relacje międzyludzkie są przecież wypadkową oczekiwań i wyobrażeń obu stron. W opinii niektórych, trudną rodziną będzie np. córka, która jest osobą stanowczą, uparcie dążącą do uzyskania opieki nad rodzicem według swoich wyobrażeń, mówiąca wprost czego oczekuje od opiekuna. Dla innych trudną rodziną będzie wpadający bez uprzedzenia, nawet całkiem sympatyczny syn, mistrz wprowadzania chaosu i burzenia codziennego porządku dnia, który z uśmiechem i wielkim zapałem będzie chwalił opiekuna, jednocześnie licząc na „te pyszne polskie pierożki” i domowe ciasto na deser. Łatkę trudnej rodziny może otrzymać także dziecko, które nie odwiedza rodziców, nie jest chętne do utrzymywania kontaktu z opiekunem i reagowania na jego prośby czy uwagi związane z przebiegiem opieki, a wręcz bywa opryskliwe.
Wydanie opinii, że rodzina podopiecznych jest trudna, zależy w dużym stopniu od osobowości i oczekiwań opiekunów. Komuś może się podobać, że otrzymuje jasne informacje o oczekiwaniach związanych ze swoją pracą. Ktoś będzie szczęśliwy, że spontaniczne wizyty ożywiają codzienność i przerywają monotonię codziennych obowiązków, dając szansę na pochwalenie się umiejętnościami kulinarnymi. Dla niektórych brak zainteresowania ze strony rodziny seniorów będzie wymarzoną sytuacją, w której nikt nie wtrąca się w system pracy.
Jak reagują opiekunowie na spotkanie z trudnym klientem? Różnie – sięgamy po taką broń, którą umiemy się posługiwać. Są osoby, które budują wewnętrzny spokój i utrzymują dystans (jakoś przetrzymam, najwyżej już tu nigdy nie wrócę), inni sięgają po sankcje (zjadę, jak to się natychmiast nie zmieni). Zdarzają się i osoby, których postawę można określić jako uległą, co wynika z ich obaw (lepiej nie odzywać się, bo mogę trafić gorzej) albo waleczną (już ja im powiem, pokażę).
Inną zupełnie sprawą jest to, że rodzina niemiecka, która decyduje się na skorzystanie z usługi opiekuńczej, może być sama w trudnej sytuacji. Opiekunowie niechętnie mówią o tym, że oprócz aspektu zarobkowego i potrzeby niesienia pomocy, wyjeżdżają do pracy w opiece ponieważ gonią ich jakieś problemy czy ciężkie doświadczenia życiowe. Takimi rzeczami dzielimy się z osobami bliskimi, niekoniecznie z ludźmi, z którymi zetknęły nas obowiązki zawodowe. I taką samą postawę przyjmują rodziny podopiecznych.
Stanowcza córka może mieć negatywne doświadczenia z poprzednimi próbami zorganizowania opieki dla mamy, przy których nadszarpnięto mocno jej zaufanie. Syn – mistrz chaosu może sam ciężko pracować i opiekować się chorą żoną, a wizyta u rodziców może być czasem na oddech i okazją o poproszenie o coś dla siebie. Dziecko, które nie chce zajmować się problemami rodzica, mogło być przez niego wcześniej mocno skrzywdzone.
W zetknięciu z trudną dla nas rodziną (którą zmienniczka wychwalała pod niebiosa, co potęguje jeszcze nasze rozżalenie) przyda się z pewnością chwila refleksji nad tym, że komunikacja, obopólne zrozumienie i budowanie dobrych relacji międzyludzkich nie zawsze jest proste, ale przeważnie możliwe.
Używamy cookies